«Դպրոցի կյանքը ներսից․ պատմություններ աշխատակիցներից» նախագծի քսանվեցերորդ հարցազրույցը Գորիսի Յուրի Բախշյանի անվան թիվ 3 հիմնական դպրոցի «Անգլերեն» առարկայի ուսուցչուհի Լիանա Գրիգորյանի հետ է։

- Ինչպե՞ս է սկսվում Ձեր աշխատանքային օրը, ինչպիսի՞ սովորություններ ունեք առավոտյան:

- Իմ աշխատանքային օրը սկսվում է վաղ առավոտյան։ Սուրճի բույրը, մեղմ երաժշտությունը և մի քանի րոպե իմ մտքերի հետ միայնակ մնալն օգնում են հավասարակշռվել ու նախապատրաստվել օրվա դասերին։ Շատ կարևոր եմ համարում դասերը նախապես պլանավորելը, մտածում եմ՝ ինչպես այսօր անց կացնել դասը ավելի հետաքրքիր, ինտերակտիվ և ուսանելի։ Քանի որ ունեմ երեք երեխա, շատ լավ եմ հասկանում, թե որքան կարևոր է յուրաքանչյուր աշակերտի հոգեկան վիճակը, վերաբերմունքը, անհատական մոտեցումը։ Հենց այդ գիտակցումն է ինձ դարձրել սրտացավ և ուշադիր ուսուցչուհի։ 

- Ինչպիսի՞ երաժշտություն եք նախընտրում լսել և ի՞նչ ազդեցություն ունի այն Ձեր տրամադրության վրա:

- Երաժշտությունը իմ կյանքի անբաժան մասն է։ Ես հատկապես նախընտրում եմ մեղմ, մեղեդային երաժշտություն՝ ինչպես հայկական դասական կատարումներ, այնպես էլ արտասահմանյան հեղինակային մեղեդիներ։ Դրանք ունեն յուրահատուկ ազդեցություն իմ ներքին խաղաղության ու տրամադրության վրա։

- Ինչպե՞ս է Գորիսը, մշակույթն ու միջավայրն ազդում Ձեր ուսուցման մոտեցումների և կրթական արժեքների վրա:

- Չնայած ես ծնվել եմ Սիսիանում, արդեն 30 տարի է, ինչ ապրում և աշխատում եմ Գորիսում։ Այս քաղաքը դարձել է ոչ միայն իմ երկրորդ տունը, այլ նաև իմ մանկավարժական ինքնության մի մասը։ Գորիսն իր մշակույթով, պատմությամբ ու հնագույն արմատներով հարստացած միջավայր է, որը սովորեցնում է արժևորել ազգայինն ու հոգևորը։ Այս միջավայրն ինձ մշտապես հիշեցնում է, որ ուսուցումը պետք է հիմնված լինի ոչ միայն գիտելիքի փոխանցման, այլև արժեքների ձևավորման վրա։ Ես ձգտում եմ, որ իմ աշակերտները լինեն ոչ միայն լեզվական հմտություններով հագեցած, այլ նաև հոգով բաց, մտածող, բարեկիրթ մարդիկ։ Գորիսեցիների սրտաբացությունը, բնության ներշնչող ներկայությունն ինձ օգնում են այդ ուղին պահել սիրով ու հավատով։

- Ո՞ր արժեքներն եք համարում Ձեր կյանքում ամենակարևորը։

- Իմ կյանքի հիմքում ընկած են մի քանի առանցքային արժեքներ՝ ազնվություն, ճշտախոսություն, նվիրում և սեր դեպի մարդը։

- Աշակերտների հետ ինչպիսի՞ հիշարժան նախաձեռնություններ եք իրականացրել:

- Տարիների ընթացքում բազմաթիվ նախաձեռնություններ ենք իրականացրել աշակերտներիս հետ։ Հաճախ կազմակերպել ենք անգլերենի օրեր, թատերական ներկայացումներ, մրցույթներ և բաց դասեր։ Աշակերտներն ակտիվ մասնակցել են՝ խոսել անգլերեն, ներկայացրել տարբեր թեմաներ։ Նաև կազմակերպել ենք էքսկուրսիաներ՝ ուսումնական և ճանաչողական։ Այդ ամենը օգնում է երեխաներին սովորել ավելի հետաքրքիր ձևով, վստահություն ձեռք բերել ու սիրել սովորելը։

- Կա՞ն գրքեր կամ հեղինակներ, որոնք մեծ ազդեցություն են ունեցել Ձեր կյանքում։

- Այո, ինձ վրա մեծ ազդեցություն է ունեցել Համո Սահյանը։ Նա իմ սիրելի բանաստեղծներից է։ Ծնվել եմ Սիսիանում, որը շատ մոտ է Համո Սահյանի աշխարհին՝ իր սարերով, բնությամբ և շնչով։ Երբ կարդում եմ նրա բանաստեղծությունները, ինձ թվում է՝ խոսում է իմ մանկության մասին։ Նրա խոսքերը միշտ օգնում են ինձ զգալ իմ արմատներն ու կապը հայրենիքի հետ, ոգեշնչում են՝ որպես մարդ, մայր և ուսուցչուհի։

- Եթե որոշեիք փոխել Ձեր մասնագիտությունը, ո՞րը կլիներ Ձեր ընտրությունը։

- Չնայած տարբեր ոլորտների մեջ հետաքրքրություն ունենալուն, չեմ պատկերացնում ինձ այլ մասնագիտության մեջ։

- Եթե Ձեր կյանքը համեմատելու լինեիք որևէ ֆիլմի կամ գրքի հետ, այն ո՞րը կլիներ և ինչո՞ւ։

- Այդ հարցին փորձեմ պատասխանել հումորով․ «Երջանկության մեխանիկա»․ «Ես 40 տարվա մանկավարժ եմ, և մի պարզ ճշմարտություն գիտեմ․․․»։

- Ի՞նչ է երջանկությունը: Համարո՞ւմ եք Ձեզ երջանիկ:

- Երջանկությունը, իմ կարծիքով, ընտանիքի հետ անցկացրած ջերմ պահերն են, երբ սերը, փոխադարձ հարգանքը և աջակցությունը միշտ առկա են։ Ես ինձ երջանիկ եմ համարում, որովհետև ունեմ ամուր ընտանիք, երեք զավակ, ովքեր իմ կյանքի մեծագույն նվաճումն են։ Ինձ համար ամենամեծ երջանկությունն է տեսնել իմ ընտանիքի անդամների առողջ ու հաջողակ լինելը և միասին կիսել կյանքի կարևոր պահերը։

- Ո՞վ է Ձեզ համար այսօրվա ուսուցիչը։

- Ինձ համար այսօրվա ուսուցիչը նա է, ով չի սահմանափակվում տրվող դասագրքով կամ ծրագրով։ Նա կարող է սովորել իր աշակերտներից, ընդունել նոր գաղափարներ։ Այսօրվա ուսուցիչը ճկուն է՝ նա կարող է մտնել մի պլանով, բայց աշակերտների վիճակը տեսնելով՝ ամբողջովին փոխել մոտեցումը։ Նա կարող է խոսել ոչ միայն առարկայի այլ կյանքի մասին՝ չդառնալով քարոզիչ։ Իսկ ամենակարևոր բանն այն է, որ նա չի վախենում ասել «չգիտեմ», որովհետև հասկանում է, որ սովորելը շարունակական ընթացք է։